Opdracht: Je krijgt een bladzijde uit de Omdenken-scheurkalender. Schrijf daar 7 minuten over.
“Verwijt mensen niet dat ze je teleurstellen, verwijt jezelf dat je teveel van ze verwacht”
Daar heb je een punt, ook al ga ik hiervan met mijn hakken in het zand, briesend, met de nekharen omhoog. Het is waar dat teleurstelling voortkomt uit je eigen verwachtingen en die zitten niet in de ander, die zitten in jezelf, en het is goed om mij daarvan bewust te zijn.
Toch is het niet de hele waarheid, niet altijd en niet bij iedereen. Er zijn mensen die het fijn vinden om verwachtingen te wekken, die ze niet willen of kunnen inlossen, alleen om henzelf een goed gevoel te geven, zonder de kosten voor jou te bekijken. Die betaal jij dan, later.
En toch is ook dat iets wat jij, als volwassen mens, in ogenschouw moet nemen. Jij hebt die verwachting in jezelf laten wekken, dus jij had evengoed een behoefte om erin te geloven, terwijl je weet dat als iets te mooi is om waar te zijn, dat het dan ook niet waar zal zijn, dat hoe gladder het glijdt, hoe minder het beklijft, en jij kon kiezen om jouw verwachtingen te laten slapen en het aanbod te laten passeren.
Hoe belangrijk of urgent je behoeftes ook zijn, hoe dronken het aanbod je ook maakt, jij bent verantwoordelijk voor het beoordelen van dat aanbod, voordat je het aanvaardt, caveat emptor, ook als het gaat om je emoties, of misschien wel juist dan.
En zo kijk ik terug, en kom ik bij mijn eigen aandeel uit. Dus: het spijt me dat ik me heb laten teleurstellen. Mea culpa. Vergeef me, ik had het je niet mogen verwijten.
bosamber 